Ik weet het niet ….

Volg en like mij

“Ik weet het niet”, zei ik tegen mijn hulpverlener toen zij vroeg wat ik graag zou willen. Dit antwoord gaf ik op diverse vragen die zij mij stelde: “Wat heb je nodig om je gelukkig te voelen?”, “Kun je genieten?”, “Waar wordt je rustig van?”, “Wat doe je om ruimte voor je zelf te creëren?”. Zelfs op de vraag wanneer ze de volgende afspraak moest plannen, gaf ik als antwoord dat zij dat maar moest beslissen. “Nee”, zei ze, “jij bepaalt wanneer en of je nog een afspraak wilt”. Ik merkte dat ik het benauwd kreeg, want voor mezelf kiezen, tijd nemen voor mezelf en een eigen mening hebben, waren dingen die er in mijn jeugd volledig “uitgeslagen” zijn. Niet letterlijk natuurlijk, maar er is mij geleerd dat je ten dienste staat van anderen, ouders en God en dat je zelf niets bent. Alle eigen beslissingen en meningen zijn egoïstisch en niet ter ere van de ander of van de Almachtige. Je was niets.

Natuurlijk weet ik al heel lang dat het nodig is om ook eens voor jezelf te kiezen en dat je voor jezelf behoort op te komen. Helaas liggen, zoals ik al eens eerder heb gezegd, mijn verstand en gevoel nog steeds mijlenver uit elkaar. Ik heb daarom de opdracht gekregen te beginnen om ruimte voor mezelf te creëren, zowel in letterlijke als figuurlijke zin en niet te gaan denken wat anderen hiervan zullen vinden.

Na mijn afspraak met de hulpverlener, besloot ik te beginnen met een gesprek hierover met mijn partner. Thuisgekomen werd natuurlijk direct gevraagd hoe het gesprek was verlopen. Een goede gelegenheid om meteen te vertellen waar ik aan moet werken en wat ik nodig heb. Bij de poging om het over mezelf te hebben, stokte mijn adem, kreeg ik het benauwd en kon ik geen woord meer uitbrengen. Een bewijs dat het erg diep zit en het ontzettend moeilijk is en voor mij onmogelijk om te vertellen wat ik zelf nou eigenlijk wil. Uiteindelijk is het voor een groot deel gelukt, maar ondanks dat mijn partner begripvol is, merkte ik dat het voor de ander moeilijk is om zich in te leven hoe dat voelt voor mij. De neiging om het maar weer te laten zitten, is daarom verschrikkelijk aanwezig.

Voor een ander lijkt het een kleinigheid. “Nou als je dat wil, dan doe je dat toch?”. Ja dat klopt, maar als ik voor mezelf kies wordt ik ziek van schuldgevoelens. Ik denk dan dat ik me het lekkerst voel als de ander gewoon de dingen heeft en doet waar hij of zij zich goed bij voelt. “Als de ander gelukkig is, ben ik het ook.” Mijn eigen wensen en gevoelens zijn door mijn hele leven heen zo ver weggestopt, dat ik het ECHT niet weet en dat is voor menig ander niet te begrijpen.

Het moeilijk “nee” kunnen zeggen, zullen velen herkennen, maar als dit extreme vormen aan gaat nemen, is dit voor niemand een pretje. Vluchtgedrag en het graag alleen en afgezonderd willen zijn, kwamen bij mij naar voren. Ik hoef dan tenslotte met niemand rekening te houden? Zelfs als ik met één iemand op de bank zit, stel ik mij in dienst van diegene. Dat is raar gedrag en ook voor de ander niet prettig, dat weet ik.

Ik hoop dat ik nog niet te oud ben om hiermee aan de slag te gaan. Zoals gezegd, ik weet dat het moet, maar het voelt zo ontzettend moeilijk en raar.

Wat zou het fijn zijn om me vrij te voelen en te kunnen zeggen wat mijn wensen zijn!!

Volg en like mij