Yvonne Keijer



Na een jarenlange innerlijke strijd, heb ik besloten om een boek te schrijven over mijn kindertijd en jeugd. Om de moeilijke tijd van vroeger een plekje te kunnen geven, heb ik ter verwerking het één en ander op papier gezet. Na het lezen van mijn boek hoop ik dat mijn verhaal, voor anderen met een vergelijkbaar verleden, herkenbaar zal zijn en zij hierdoor de kracht kunnen vinden om goede keuzes te maken in het leven. Ik heb het geloof de rug toegekeerd, maar heb er geluk voor terug gekregen.

Waarom een boek schrijven?

T ja... waarom heb ik besloten om een boek te gaan schrijven?

De laatste paar jaar ontdekte ik dat ik vaak bij het ontmoeten van familie of bekenden en in bepaalde situaties, anders reageerde dan "normaal". Ik begreep mijn eigen reacties niet en in eerste instantie dacht ik dat het gewoon bij mijn persoonlijkheid hoorde. Toch begonnen de tegenstrijdige gevoelens mij parten te spelen. Na familiebezoekjes kon ik soms dagen van streek zijn, terwijl er niets bijzonders was gebeurd.

's Avonds op bed, als ik niet goed in slaap kon komen, kwamen regelmatig beelden van vroeger boven. Een soort filmbeelden van mijn kindertijd en mijn ouders vlogen dan door mijn gedachten. Ik begon te beseffen dat mijn reacties en gevoelens ten opzichte van mensen, nauw verbonden zijn met hetgeen ik vroeger heb meegemaakt. Ik dacht dat ik mijn verleden achter mij had gelaten, maar dit was dus niet helemaal waar.

Omdat al die beelden en gedachten een chaos achterlieten in mijn hoofd, besloot ik te gaan schrijven. Ik wist eerst niet hoe te beginnen, maar heb een poging gedaan om flarden en stukjes bij elkaar te rapen en deze op een zo goed mogelijke manier op papier te krijgen.

Het begin was moeilijk. Het viel niet mee om me weer in te beelden hoe ik me voelde als kind. Mijn verleden was een zwart gat geworden, waar ik in gedachten weer licht op moest werpen. Stukje bij beetje kwam er het één en ander naar boven. Het was erg confronterend, want alle negatieve gevoelens had ik ver weg gestopt, maar kwamen toen in alle hevigheid terug. Ik nam me voor om niet meer verder te gaan met schrijven en heb de reeds geschreven hoofdstukjes ergens op mijn computer opgeslagen om er vervolgens niet meer naar om te kijken.

Ik denk dat de documentjes een jaar of twee onaangeroerd op de computer hebben gestaan. Na weer een paar botsingen met mezelf te hebben gehad, heb ik de stoute schoenen aangetrokken en de geschreven stukjes er weer bij gepakt. Plotseling herinnerde ik me meer van mijn leven vroeger en sloeg weer aan het schrijven. Het ging me steeds iets gemakkelijker af en na veel tranen en boosheid, kwam er geleidelijk een boekje tot stand.

Het besluit om het boek te laten uitgeven, heb ik genomen om mensen te waarschuwen voor de negatieve invloed dat geloof en vrome opvoeding op het kinderlijke brein kan hebben.


Doordat ik mij vroeger niet mocht "verliezen" in wereldse zaken, zoals hobby's, heb ik nooit geleerd om te genieten van iets dat ik leuk vond. Als je je bezig hield met bijvoorbeeld muziek of creativiteit, waren je gedachten en geest niet met God bezig en dat kon natuurlijk niet. Moeilijk was dat, want ik vond best veel dingen leuk. Mijn vader was creatief en muzikaal en heeft mij op dat gebied wel veel geleerd. Tot op zekere hoogte mocht ik natuurlijk wel creatief bezig zijn, maar zodra ik dan merkte dat het mijn gedachten volledig in de ban had, dan voelde ik me schuldig. Mijn vader leefde zich volledig uit op het maken en spelen van muziekstukjes. Dit waren dan wel christelijke liedjes, maar zodra hij dan voelde dat hij te veel bezig was met het muzikale aspect, kon hij plotseling afhaken en gooide hij alles aan de kant, waarna de bijbel werd gepakt en er bij het traporgeltje een christelijk lied werd gezongen.
Nog steeds heb ik hier last van. Ik kan mij niet intensief bezig houden met bijvoorbeeld pianospelen of handwerken. Mij overgeven in gevoelens en genieten van iets dat ik graag doe, zal altijd moeilijk blijven. Hoe goed ik ook mijn best doe, irritatie en schuldgevoel nemen altijd weer de overhand. Raar eigenlijk, want ik heb vroeger wel geleerd om mij volledig over te geven in de handen van God en mijn ouders. Heel af en toe lukt het me om zorgeloos te kunnen genieten, maar dat gebeurt niet zo vaak. Uiteraard zal dat deels ook mijn karakter zijn, maar is het versterkt door de constante indoctrinatie.

V roeger had ik nog nooit gehoord van een Religieus Trauma Syndroom (RTS). Omdat ik negatieve gevolgen heb ondervonden van mijn vrome en religieuze opvoeding, ben ik op internet gaan zoeken of er informatie te vinden is met betrekking tot een soortgelijke opvoeding. Als ik de informatie en verhalen van lotgenoten lees, weet ik dat de genoemde symptomen ook op mij van toepassing zijn.

Maar wat is Religieus Trauma Syndroom?

RTS is de conditie die wordt ervaren door mensen die zich willen ontworstelen en zich proberen los te maken van een autoritaire, dogmatische religie en die met de schade van indoctrinatie te maken krijgen. Zodra men probeert om zich af te wenden van het geloof, de betreffende geloofsgemeenschap en levensstijl, ontdekken zij dat er geen eigen identiteit aanwezig is. Het effect is langdurig en gaat gepaard met beangstigende gedachten, negatieve emotionele condities, aangetast sociaal functioneren en andere problemen.

In mijn boek "Ik zal altijd gehoorzaam zijn" heb ik geprobeerd duidelijk te omschrijven wat de gevolgen voor mij zijn geweest en hoe lang het heeft geduurd voordat ik weer een beetje mijzelf had teruggevonden. De schade zal nooit helemaal herstellen!