Rare momenten

Volg en like mij

En toch blijf ik een raar mens.
Gisteren zijn we naar Café De Kater in Baard geweest. Sinds 1 november jl. wordt dit gerund door nieuwe mensen. We besloten daarom om er een drankje te halen, zodat we konden bekijken hoe het er op dit moment aan toe gaat.

Het was erg gezellig en na een wijntje voel ik me ook wat vrijer, waardoor ik toch wat opener ben. Een jonge bezoekster speelde een paar deuntjes op de piano (heel leuk en goed) en ja …. dan zeg ik met mijn domme hoofd dat ik ook een beetje kan spelen. Niet moeilijk te raden dat men je dan vraagt om ook wat te spelen. Na enig aandringen en twee wijntjes verder, heb ik het overbekende “Für Elise” en “The Entertainer” van Scott Joplin, gespeeld.

Wat ik niet wist, is dat er een aantal foto’s zijn gemaakt. Zo ook van mij achter de piano. Eenmaal thuis, zag ik de foto van mijzelf op Facebook verschijnen op de pagina van het café. Ik schrok daar zo van, dat mijn hart tekeer ging en mijn handen begonnen te trillen. Het huilen stond mij nader dan het lachen.

Ik keek naar de foto en zag in mijn hoofd mijn moeder zitten achter het Harmonium. Uiteraard zat ik niet te spelen op een traporgel en ook had ik mijn haar niet in een knot, maar zoals ik zat met mijn brede heupen op de pianokruk, deed me denken aan mijn moeder en de sobere tijden toen zij christelijke liederen speelde.

Ik heb direct aan degene, die de foto had geplaatst, gevraagd om deze te verwijderen. Daarna een potje gejankt en vroeg naar bed gegaan. Uiteraard ben ik dat gevoel weer kwijt, maar toch …… heel diep van binnen nog steeds verdriet en heel veel minderwaardigheidsgevoel en onzekerheid.
Zal het ooit over gaan??

Helemaal niet erg, ik kan er mee omgaan, maar heel af en toe, komt er, in sommige situaties, een vreemd en raar gevoel naar boven.

Volg en like mij