Tijden veranderen!

Volg en like mij

2018 is inmiddels meer dan een maand oud. Ik zag dat mijn laatste bericht dateert van 1 september 2017 en ik werd me bewust van het feit dat de tijd veel te snel voorbij vliegt. Mijn jongste kleinkind is alweer bijna 7 maanden oud en als ik haar zie, gaan mijn gedachten vaak terug naar de tijd dat haar vader nog een baby was. Hij is geboren in de tijd dat ik erg bezig was om mijzelf te ontworstelen van het geloof. Hij is zich daar niet van bewust geweest, want natuurlijk heb ik mijn best gedaan om hem voldoende aandacht te geven. Helaas heb ik er zelf te weinig van genoten omdat ik veel te veel met mezelf bezig was en alles als zondig en verkeerd zag. Ik was uit het geloof gestapt en wat had ik zo’n kindje nou te bieden? Mijn ouders hadden mij geleerd dat de wereld verdorven en verloren was en dat mijn zoontje zou opgroeien in duisternis en ellende. Ik leefde in twee werelden en werd tussen mijn gevoelens en nuchtere verstand heen en weer geslingerd. Mijn grote onzekerheid en de sterke drang om alles perfect en goed te moeten hebben, deden mij regelmatig wegzakken in een gevoel van machteloosheid en depressies.

Was ik maar sterk geweest, want twee jaar later werd mijn tweede zoontje geboren, maar ik kon de verantwoordelijkheid erg slecht verdragen. Ze groeiden beiden op als prachtige en pientere jongetjes, die genoten van alles wat het leven zoal te bieden had, maar mijn innerlijke tweestrijd stak in die periode behoorlijk de kop op. Ik wilde niets verbieden want ik gunde hen een heel ander leven dan dat ik had gehad, maar vond ook dat ze veel te veel meededen met “zondige”en “wereldse” dingen. Dat kon toch niet goed zijn?

Ikzelf ben opgegroeid in een stille, sobere en vrome sfeer met christelijke muziek en de bijbel. Toen mijn kinderen nog klein waren, heb ik nog een poging gedaan om ’s avonds na het eten een stukje uit de kinderbijbel voor te lezen, zodat ze toch nog iets van het geloof zouden meekrijgen. Achteraf gezien is dit wel een teken geweest dat ik toen nog steeds geloofde dat er een God was die op mij neerkeek en controleerde hoe ik mijn kinderen opvoedde. Helaas viel het bijbellezen, vooral bij mijn jongste zoon niet in goede aarde en als ik dan de bijbel erbij pakte, stond hij op en vertrok. Vanaf die tijd ben ik gaan inzien dat je een kind niet kunt dwingen tot iets als een geloof.

Doordat ik zag hoe mijn kinderen genoten van muziek maken en het uitgaansleven, besefte ik steeds meer wat ik eigenlijk had gemist. In het begin had ik nog moeite met de “wereldse” muziek waar zij van hielden, maar langzaam maar zeker groeide ik mee in het normale leven en werd ik me steeds meer bewust dat geloof en religie iets is wat mensen zelf hebben ingesteld. Vooral bij problemen grijpt de mens naar een religie om daar troost uit te putten. Gelukkig zag ik steeds meer in dat deze troost puur in iemands hoofd zit en er gebeden en gezongen werd naar iets wat niet bestaat. Vreemd eigenlijk dat mensen iets aangrijpen wat juist heel ongrijpbaar is en ook nooit uit te leggen valt!!

Geloven doe ik allang niet meer, maar de strijd om het los te laten heeft wel haar sporen achtergelaten. Onzekerheid over mezelf zal blijven… “doe ik het goed?”, “heb ik genoeg mijn best gedaan?”, “heb ik de goede keuzes gemaakt?”. Nog steeds wil ik controle hebben over mijn inmiddels allang volwassen kinderen…. “gaat het wel goed?”, “heb je daar en daar wel aan gedacht?”, “pas je goed op?” Als ik dan opmerkingen krijg van “Ja mam, hou nou eens op, wij kunnen heus wel voor onszelf zorgen”, dan denk ik zelf ook: “mens, heb nou toch eens vertrouwen, je kunt niet overal controle over hebben en laat het los!”

Inmiddels ben ik dus oma van een paar geweldige kleinkinderen en als ik zie hoe de jonge gezinnetjes met de kinderen omgaan, ben ik er van overtuigd dat het allemaal goed komt. Alles gaat anders dan vroeger, maar of het beter of slechter is?….. Loslaten dus ……… (verdomd moeilijk trouwens).

Volg en like mij