Mijn moeder

Volg en like mij

In mijn boek heb ik niet al te positief over mijn moeder gesproken. Achteraf gezien heb ik daar spijt van. Natuurlijk heb ik verteld hoe ik het contact en het gedrag van haar heb ervaren, maar ik denk nu dat er veel meer aan de hand was. Uiteraard was ik veel te jong om dat in te zien en mijn mening ten opzichte van haar heb ik nooit bijgesteld. Dit komt ook omdat iedereen om mij heen zei dat het een vreemde vrouw was en psychisch niet in orde. Ik kom de laatste tijd steeds meer te weten over hetgeen er allemaal mis kan zijn in het brein. Door allerlei psychische problemen die er bij mijzelf en een aantal van mijn naasten speelt, begrijp ik steeds meer van het gedrag van mijn moeder. Het arme mens heeft veel meegemaakt en heeft ontegenzeggelijk een aantal trauma’s overgehouden aan haar kindertijd en jeugd in het weeshuis, het overlijden van haar eerste man en het meemaken van de oorlog.

Toen zij in aanraking kwam met het geloof, heeft zij zich totaal overgegeven aan “God”, want daar kon zij alle hulp krijgen voor haar problemen, angst en nare gevoelens (dacht ze). In het begin voelde zij zich gelukkig want ze had iets dat ze kon aangrijpen en voelde het vele bidden en zingen als een uitkomst. Ze hunkerde naar een gelukkig leven en ze geloofde stellig dat alleen God haar dat kon geven door zich volledig aan hem over te geven. Daarnaast werd haar verteld dat wanneer ze volledig op God vertrouwde ze straks ook voor eeuwig in het paradijs zou belanden. Alle aardse zaken (ook haar kinderen) raakten ondergeschikt aan deze buitensporige gedachtengang.

Als kind heb ik dat nooit begrepen en voelde weerzin naar mijn moeder en er was daarom ook geen band. Mijn moeder was niet in staat de liefde te geven die ik nodig had. God zou tenslotte ook wel voor mij zorgen.

Wrang is het om te weten dat zij hoogstwaarschijnlijk baat had gehad bij psychische hulp en eventueel goede medicatie. Ik ben er van overtuigd dat zij, vooral in de laatste jaren voor haar overlijden, erg angstig en depressief is geweest. Zij wilde geen dokters, psychiaters en medicijnen, want dat was duivels. Het is niet voor niets dat het geloof mij meer en meer tegen de borst stuit omdat er dingen voorgehouden worden die niet kloppen en mensen op het verkeerde spoor worden gezet.

Helaas is mijn moeder dan ook totaal alleen en aan haarzelf overgeleverd gestorven met niemand om haar heen. Mijn maag krimpt ineen als ik bedenk dat ook ik een oordeel had over haar gedrag. Ik begreep nooit waarom ze zo veel beslag legde op mijn vader, maar waarschijnlijk durfde ze geen moment alleen te zijn. Toen mijn vader slecht werd en het duidelijk werd dat hij niet erg lang meer te gaan had, is mijn moeder op bed gaan liggen, kwam er niet meer af, at en dronk weinig en was daardoor eerder weg dan mijn vader. Dit heeft ze moedwillig gedaan omdat ze het niet zag zitten om alleen over te blijven.

Gelukkig is het allemaal voorbij, maar ik wilde dit toch als aanvulling op mijn boek schrijven, want mijn moeder was geen slechte vrouw en ze kon er niets aan doen dat ze was wie ze was. Ondanks alles hield ik van haar, maar helaas…. pas na haar dood ben ik haar gaan begrijpen.

Volg en like mij