Mijn gecompliceerde “IK”

Volg en like mij

Wat zit een mens toch gecompliceerd in elkaar. Ik dacht dat ik mijzelf beter zou begrijpen als ik mijn verleden op papier zou zetten. Deels is dat waar, maar er komt ook veel weer naar boven, waarvan ik dacht het ver weg gestopt te hebben.

Zolang ons leven zijn gang gaat en er geen gekke dingen gebeuren, kunnen we er met elkaar redelijk tegen. De afgelopen maanden zijn er nogal wat akkefietjes binnen onze familie- en kennissenkring voorbij gewaggeld. Meestal gebeurtenissen die ieder mens wel eens meemaakt. Toch merk ik, dat het me zwaarder valt om het te accepteren of er mee om te gaan, dan een aantal jaren terug. Ik heb het idee dat er een groot deel angst aanwezig is, want ik wil de gevoelens van pijn en verdriet, die ik in mijn leven heb gehad, niet meer voelen. De kracht om er tegen te vechten is een stuk minder geworden en na het schrijven van mijn boek, hebben een aantal gevoelens weer behoorlijk de kop op gestoken.

Het lijkt of er nu veel meer mensen te kampen hebben met stress, angst- en paniekaanvallen, depressies en allerlei andere aandoeningen die met de hersenen te maken hebben. Is dat omdat we vroeger veel relaxter leefden, veel sneller tevreden waren met wat we hadden, we niet zo nodige hoefden te presteren en het minder belangrijk was wat voor huis of auto we hadden? Of weten we nu meer over het menselijk brein en worden we doodgegooid met termen als ptss, pddnos, adhd, add, enz, enz.? Krijgt een kind tegenwoordig niet te snel een stempeltje opgeplakt als het even anders reageert en niet direct mee kan komen in deze stressvolle en gejaagde wereld?

Als ik al het nieuws in zowel binnen- als buitenland op de tv bekijk, krijg ik vaak de neiging om te vluchten. Maar ach …. waar naar toe? Ik probeer me daarom van veel dingen af te sluiten. Dat lijkt ongeïnteresseerd of onverschillig, maar ik zie het als zelfbescherming. Waarom zou ik me druk maken om politiek, geloof of alle ellende van vluchtelingen, asielzoekers en derde wereldlanden? Van binnen ga ik stuk bij het zien van zieke kinderen die leven in armoe of het verschrikkelijke dierenleed dat steeds voorbij komt. Als ik bij machte was, zou ik helpen, maar ik kan niet helpen. “Tja” zegt men dan “elke euro is er één”, maar aan wie of aan wat geef ik die euro dan en waar komt die euro dan terecht? Mensen met een dikke beurs kopen staatsloten of doen mee aan een loterij met soms meerdere loten. Leuk voor de goede doelen, maar de prijzen komen dan meestal ook weer terecht bij de mensen die het juist niet nodig hebben. En stemmen tijdens verkiezingen??? Pfffff waarop? Ze zoeken het allemaal maar lekker even uit. “Jahaa”, zegt mijn partner dan….. “Als jij betere zorg wilt en minder premie wil betalen en als je niet wil dat de armen armer worden en de rijken rijker, zal je op de goede partij moeten stemmen. Als je dat niet doet, mag je ook niet zeuren.”

Maar ach ….. wat zeur ik nou? Ik woon goed, heb een lieve partner en een paar geweldige zoons. Mijn bankrekening zou inderdaad iets meer mogen aangeven, maar verder heb ik niets te klagen. En ja ….. ik zal eens goed onderzoeken op welke partij ik ga stemmen. Waarschijnlijk beland het stembiljet bij het oud papier. Is het slecht of egoïstisch om me nergens mee te bemoeien? Misschien wel, maar op dit moment voor mij de beste remedie om me beter te voelen. Ik wil me gewoon niet meer druk hoeven maken om wereldproblemen, dan blijft er in ieder geval nog een beetje energie over om de zorgen om mijn naasten aan te kunnen, omdat die er altijd in ons leven zullen zijn.

Volg en like mij