Geen plezier zonder schuld …

De Baarder Kat
2 december, 2016
Mijn gecompliceerde “IK”
27 januari, 2017
Volg en like mij
EMAIL
FACEBOOK
PINTEREST
Instagram

Verstand en gevoel …. mijlenver kan dit uit elkaar liggen.

In deze tijd van het jaar doe ook ik een poging om van alle gezelligheid te genieten. Kerstversiering, kaarsjes, lampjes, lekker eten en gezellige dagen met de kinderen. Allemaal momenten die ik belangrijk en fijn vind, ook omdat ik dit vroeger als kind heb moeten missen en die ik nu probeer zo veel mogelijk in te halen.

Toch, zonder dat ik het zelf wil, strijden gevoelens als schuld, schaamte en irritaties om een plekje in mijn hoofd en lijf. Hoe ik ook mijn best doe om depressieve gevoelens de kop in te drukken, ze krijgen het altijd weer voor elkaar om mij een knoop in mijn maag te bezorgen. Je zou denken dat ik als verstandige en nuchtere vrouw nu zo langzamerhand wel mijzelf in de hand heb, maar niets is minder waar.

Na elke “gezellige dag, feestje, visite en/of bezoekjes van de kinderen/familie of een verjaardag, ben ik een dag depressief en van slag. Als in januari iedereen het verschrikkelijk vind dat de gezellige decembermaand weer voorbij is, begin ik weer tot leven te komen omdat al het “sentimentele en zweverige gedoe” weer voorbij is en alles weer “gewoon” is.

Vorige week kreeg ik een mail van iemand, die in hetzelfde geloof is grootgebracht en er ook al heel lang geleden is uitgestapt en letterlijk op jonge leeftijd is “gevlucht”. Hij omschreef exact het gevoel wat wij beiden (en met ons waarschijnlijk nog velen) hebben overgehouden van het zware juk van religie en een opvoeding waarin wij niet mochten genieten en alles, zelfs het meest onschuldige “duivels” was. Toen ik dan ook de uitspraak “Er is nooit plezier zonder schuld en nooit succes zonder schaamte” in de mail zag staan, kon ik niet verder lezen omdat de tranen het geschrevene deden vertroebelen.

Hoe is het toch mogelijk dat, ondanks dat mijn verstand zegt dat alles anders is en dat ik mag genieten, mijn gevoel zo ontzettend beschadigd is. Jazeker ik mag genieten, maar …… hoe ik ook mijn best doe… ik zal het nooit meer kunnen.

Volg en like mij
EMAIL
FACEBOOK
PINTEREST
Instagram

3 Comments

  1. Y@Q()P schreef:

    Weer even met plezier je stukje gelezen,ieder feest heeft na afloop zijn eigen einde gedachte,die van mij verdwenen in 1986 toen mijn schoonvader de allerlaatste kerstmis met de bij behorende gezelligheid die wij jaarlijks hadden die wij gebruikten in plaats van de sinterklaas om dan maar met kerst de surprise avondjes te houden
    Die laatste kerst op de 24e december op de voor ons het hoogte punt van het jaar waar wij met de kinderen zo naar toe keken ,ging zwaar de mist in ,omdat mijn schoon vader ,en voor de kinderen hun opa zo ziek was van de chemo kuur en zo ziek was dat wij maar niet konden begrijpen dat mijn schoonmoeder niet had besloten om niet naar Friesland te komen
    Mijn schonvader ziek als dat hij was ,dacht dat hij ons er wel een plezier mee deed ,dat het ziek zijn gepaard ging met alleen met overgeven,stil zijn niets zeggen geduld hebben en maar vooral blij moesten zijn dat opa toch maar gekomen was om de feestavond meet e maken kon er in ons toen niet wetende van de ziekte van kanker en vooral onbegrip van mijn kant ,en er dus niet leuker op werd toen ik maar zei dat ik liever had dat hij thuis was gebleven
    Dit verhaal vooral in een notedop wat wel resulteerde in echt een harde woordenwisseling,dat een ieder die denkt dat hij plezier hebt dat hij dan zelf in ziet dat het zijn plezier is ,en dat plezier dus wel degelijk te delen is ,deed me dus even denken aan wat je schreef over het gevoel voor de volgende dag
    Mijn gevoel de volgende dag is meestal die van bezinning ,en terug denken ,en of het niet gewoon allemaal gezellig moet zijn als je er bent,niet er na
    De ergste dag blijft natuurlijk de dag die je het hardst na blijft
    Mijn schoon vader heeft geen 24e december meer mogen meemaken ,maar ik heb na gewoon begrijpen(ook nog voor zijn dood in maart 1987 het met hem uit gepraat te hebben)dat plezier van je uit kan stralen ,en niet speciaal gezien,begrepen,gevoeld,hoeft te worden ,het is een eender die het moet zien en dat is wat de mensen helaas niet gelijk begrepen word,mijn schoonmoeder heeft gelukkig nog tot en met het jaar 1996 surprise avond met ons gevierd waar wij het echt niet schuwden om iedereen de daar bij horende hinten en steken onder water te geven
    Voor mij zijn de 24 december hoogte punt avond afgelopen sinds 1997,en ach wie in het verleden leeft,leeft twee maal

    Maar voor is de 24e december een avond geworden waar ik al een poos met plezier aan denkt ,en ook als de de volgende dag ,en de volgende week gewoon doorgaan ,plezier in je hoofd kunnen ze niet van je afpakken ,en dat plezier beleef jij anders als een ander,verdriet kan plaats maken voor plezier ,al is het alleen maar door er met genoegen om aan terug te denken,
    En ik hoop nog vaak aan de d.d 24 december te denken ,en ook nu voor jou en Hans,dat je begrijpt hoeveel PLEZIER het is als ik die avond niet alleen ben

  2. mr X schreef:

    De schuld van jouw (ongelukkige) jeugd is niet te wijten aan het geloof.
    Jouw ouders hebben een geloof aangehangen wat absoluut niet verkeerd is , echter zij gingen daar zo ver in door dat zij het voor zichzelf en het gezin en omgeving onleefbaar maakten. Graag wilde zij in een goed blaadje komen te staan als model gezin binnen de gemeenschap en daar moest alles voor wijken , zo ook het gezins geluk. Zij gingen gebukt onder een zelf aan genomen leer waarin zij het idee hadden (het kan niet steng genoeg zijn). Ik vind als je dat voor jezelf zo wilt belijden prima maar laat je omgeving en vooral jonge kinderen daar niet de dupe van worden. In het geval van jouw ouders konden zij dit waarschijnlijk niet goed doseren. Vergelijk het met de bible belt anno 2019 is het daar zelfs nu niet anders. De hoofdoorzaak van de ellende moet je echt bij je moeder zoeken. In je boek lees ik dat het religieuse waanzinnige denken van haar tot op zeer hoge leeftijd de boventoon gevoerd heeft.In de bijbel staat toch heel duidelijk (IK leg u geen lasten op)! Vervolgens komt deze vrouw te overlijden en lees ik tot mijn stomme verbazing dat je vader dan uit zijn isolement komt en het laatste jaar voor zover mogelijk dan nog genoot van de dagelijkse heel normale dingen zoals een beetje TV kijken andere mensen helpen in de koffie kamer van het tehuis waar zij toen verbleven. Jouw vader , en hier moet ik je corrigeren was niet universitair opgeleid maar had zijn opleiding genoten aan de HBS maar dit terzijde. De tweede hoofdschuldige in jouw ellende is toch je vader, hij had wijzer moeten zijn en spreekwoordelijk met zijn vuist op tafel moeten slaan en je moeder tot de orde roepen en vooral zijn gezin inclusief je half zusjes in bescherming moeten nemen tegen de zieke geest van je moeder. Het voeren van discussies over het geloof tot in de late uurtjes zijn zeker niet gunstig voor je geweest.
    Je vader gezien opleiding had toch veel beter moeten weten?? Vervolgens heb ik het idee dat jouw moeder manisch depressief was. Zo was ze uitgelaten en heel grappig en leuk om vervolgens korte tijd er na weer helemaal in de put te zitten.
    Hier wil ik mee afsluiten je schrijft het heeft mij nooit helemaal los gelaten het geloof en dat is een waarheid als een koe.
    Het helemaal vergeten zal nooit gebeuren in jouw denk patroon.

    • Yvonne schreef:

      Hallo mr X,

      Ten eerste: waarom niet gewoon zeggen wie je bent, want uit het schrijven blijkt dat je mij en mijn ouders kent. Flauw en kinderachtig om dan niet je naam bekend te maken. Voor mij alleen maar meer bewijs hoe gelovigen in elkaar zitten. Achterbaks en niet openminded.

      Ik heb mijn ouders nooit de schuld gegeven van mijn ongelukkige jeugd. Zij waren slachtoffer en de dupe van het verschrikkelijke geloof dat “Gemeente des Heeren” heet. Door angst te zaaien hebben de voorgangers de mensen beïnvloed. In de tijd dat ik nog kind was, was het uiteraard ook nog veel strenger dan tegenwoordig en daarbij hoorden mijn ouders ook nog bij het strengste clubje van de hele gemeenschap. Niemand heeft ooit beseft of meegekregen hoe ik heb geleden onder al de strenge regels en verboden die toen golden. Ik was een nakomertje en mijn vier halfzusjes waren vrij snel de deur uit en gingen hun eigen weg. Ik werd overal van afgehouden en mocht nergens aan meedoen. Mijn ouders dachten toen dat dit de enige en juiste weg was omdat dit ook vanaf het platform werd verkondigd. Er werd erg tegen mijn vader opgekeken omdat hij muzikaal was en christelijke liedjes schreef voor zowel zang als muziekclubjes. In die tijd werden mijn ouders helemaal opgenomen in de gemeente, waar ze (naar hun idee) hun houvast hadden. Dat is logisch, want tijdens de oorlog hebben ze veel gezien en meegemaakt, waardoor ze steun vonden in het geloof. Dit soort mensen is zeer ontvankelijk voor beïnvloeding.

      Toen ik uit de gemeente stapte, stond ik alleen. Ik moest gewoon mijn leven opnieuw beginnen. Over isolement gesproken!!! Dat is niet de schuld van mijn ouders, want zoals gezegd is hen dit vanuit het geloof opgelegd en ze deden het volgens de voorganger perfect allemaal. Mijn moeder was psychisch erg zwak en heeft het geloof zo erg aangeklampt, dat ze dacht dat God wel voor de rest en haar kinderen zou zorgen. Ik ben 3 keer voor de dood weggehaald omdat ze in gebedsgenezing geloofden en ik niet werd ingeënt. Dit werd toegejuicht door de gehele gemeenschap, want of ik nou beter werd of ik ging dood: het was Gods wil.

      Men kan duizend keer zeggen: het is allemaal veranderd en zo is het niet meer, maar er werd en wordt nog altijd gezegd: God verandert niet en Hij onderwijst Zijn kinderen allemaal hetzelfde.
      Laat me niet lachen!!!

      Ik ben als kind zo ontzettend geïndoctrineerd, dat het heel veel jaren heeft geduurd voordat ik weer normaal kon denken, doen en geen angst meer had. Nu ben ik daarvan bevrijdt, na heel wat gesprekken en therapieën van psychologen. Alles heeft eronder geleden, zoals mijn huwelijk en ook mijn kinderen.
      Ik veroordeel niemand, want als iemand gelukkig is in zijn geloof of religie, zal ik de laatste zijn om hem of haar ervan af te praten.

      Ik geloof helemaal niet meer. Geloven en religies maken alles kapot en de meeste oorlogen zijn ontstaan door religies. Ieder denkt dat hij of zij het bij het rechte eind heeft. De arrogantie straalt er van af. Alle andersdenkenden komen voor eeuwig om. Eigenlijk is het een belachelijke theorie. Wij worden geboren uit onze ouders en we zullen, zodra we dood zijn, weer door de natuur worden opgenomen en ben je er gewoon niet meer. Het is echt niet zo dat de geest opstijgt en naar de hemel of hel gaat. Het leven bestaat al miljoenen jaren (jaja duizend jaar is als een dag en een dag als duizend jaar), maar wat een drukte in die hemel of hel met al die zielen. Denk maar eens nuchter na ….. dan zul je beseffen in wat voor luchtkastelen je gelooft.

      Ook ik heb zogenaamd de Here Jezus “ervaren”, ben in de Gemeente bekeerd en gedoopt. Een lachertje, want ik heb altijd gedacht: “wat een poppenkast en onzin”. Het is gewoon je eigen brein, gevoel en angst. Misschien moet je eens gaan bestuderen hoe het brein werkt en waarom mensen gaan geloven. Verdiep je maar eens meer in de wetenschap. Dat is gebaseerd of feiten en niet op het geloven in iets wat niet bestaat. De Gemeente des Heeren is inmiddels al twee keer opgesplitst en het mooiste ervan is dat ze elkaar beschuldigen van sektegedrag. Lekker voorbeeld hahaha.

      Nog even over mijn vader:
      Of iemand hoog of laag is opgeleid, doet niet ter zake. Dat is een totaal ander deel in je hoofd. Mijn vader, of het nou HBS of universitair is, was intelligent. Daarom zeggen wij ook steeds hoe het mogelijk is dat hij ooit in die onzin geloofd heeft, maar zoals ik al zei: een ander deel in je hoofd.

      En wat betreft het gezegde dat het geloof mij nooit helemaal loslaat: het geloof heb ik allang los gelaten, maar de nadelige gevolgen ervan zullen mij altijd blijven achtervolgen. Eigenlijk is het gewoon misdadig om een kind hiermee op te zadelen. christelijke kinderen worden niet geboren, maar worden zo gemaakt. Dit is een teken dat het een menselijk idee is dat er iets is en dat er een God is. Normen en waarden zitten in jezelf en men weet van zichzelf ook wel wat goed en fout is.

      Misschien een idee om ook eens te kijken op de website “dogmavrij.nl”.

      Blijf lekker zitten in je geloof en wees gelukkig. Ik ben het ook, maar dan heerlijk vrij en zonder geloof.

      Groet Yvonne

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *