Grappig? Of toch niet zo grappig?

Volg en like mij

Inmiddels heb ik een aantal reacties mogen horen van mensen die mijn boek hebben gelezen. Grappig om te ontdekken dat iedereen een ander … gedeelte van het verhaal naar voren haalt wat indruk op hen heeft gemaakt. Het bewijst maar weer eens dat de gevoelens van mensen hemelsbreed van elkaar kunnen verschillen. Wanneer iemand een reactie geeft, is meteen duidelijk of diegene gelooft of juist niets van een religie wil weten. Gelovigen nemen het altijd weer op voor de Bijbel, kerk of geloofsgemeenschap en leggen de schuld bij mijn ouders neer. Zij hebben tenslotte het geloof zo streng en letterlijk overgedragen en mij zwaar gelovig opgevoed? Men vergeet daarbij één ding: mijn ouders waren, door de grote meegemaakte ellende, gevoelig voor hetgeen er binnen die geloofsgemeenschap gepredikt werd. Zij waren er van overtuigd dat daar de waarheid werd gebracht en daar moesten zij naar leven.

Niet-gelovigen staan er versteld van dat de dingen die ik in het geloof heb meegemaakt, nog steeds bestaan in deze moderne tijd en hebben medelijden met mij. Hoe is het mogelijk dat er mensen zijn die een bepaalde leer prediken, waarmee ze hun zwak-psychische volgelingen kunnen beïnvloeden, waardoor de kinderen van deze mensen een zwaar leven hebben. Deze kinderen kunnen geen zorgeloos kind zijn en ontwikkelen geen eigen “ik”.

Minder grappig is te ontdekken dat veel lezers van mijn boek mijn moeder de grote boosdoener noemen. Voorzichtig wordt er tegen mij gezegd wat zij van haar denken en termen als “eng mens”, “psychisch gestoord” en “geschift” zijn genoemd. Mensen die haar hebben gekend weten dan ook nog goed hoe zij met haar bijna zwarte ogen je kon aankijken op een afkeurende manier, dat je jezelf wel onzichtbaar wilde maken of het liefst door de grond wilde zakken. Toch wil ik iedereen er op wijzen dat zij er zelf niets aan kon doen. Door haar psychische zwakte heeft zij het geloof aangegrepen en daar op haar manier kracht uit geput. Zij kon het leven zonder God en geloof niet aan en liet zelfs de opvoeding van haar kinderen voor het grootste gedeelte over aan mijn vader, maar vooral aan God. Iedereen die afweek van de door haar geïnterpreteerde regels van de Bijbel, werd afkeurend bekeken en kreeg preken met hel en verdoemenis om de oren. Tja …. triest om te weten dat zij alleen en zonder God is gestorven. Ze had het letterlijk opgegeven, want God hielp haar niet toen zij aan het eind van haar leven smeekte om kracht van boven. Inderdaad was mijn moeder psychisch zwak en had beter geholpen kunnen worden door een psychiater in plaats van zich vast te klampen aan “niets”.  En ik? Ik heb alleen verdriet over hoe alles is gegaan, maar neem haar niets kwalijk. Zij dacht dat ze het goed deed en wist niet beter. Ik leg me hierbij neer, zodat ik dit stukje verleden voorgoed achter mij kan laten.

Volg en like mij