Dikke pap en levenslang lijnen!
Wat de kat voor mij betekent!
4 oktober, 2016
“Je moet goed eten kind, dat is gezond!” Dit hoorde ik elke morgen wanneer ik, als klein meisje, het ontbijt voor mijn neus geschoven kreeg. Het bestond uit een bord hele dikke Brintapap, waarin mijn lepel rechtop bleef staan. In de pap werd een grote klont boter en een paar flinke scheppen suiker of stroop toegevoegd. Heerlijk vond ik dat. Wel jammer hoor dat ik het zo lekker vond. Mijn vetcellen werden hiermee vaak flink gevuld en zijn voor het leven verpest. Niet alleen de dikke pap was de dikmaker, ook bakte mijn moeder elke week heerlijke appeltaart en werd er ’s winters dikke erwtensoep klaargemaakt, geserveerd met roggebrood en vette spek. Na het uitbakken van de spek bleven er reuzel en kaantjes over. Als dit dan was afgekoeld werd dat op mijn brood gesmeerd en ook dat vond ik, met wat zout, een traktatie. Zondags was het kipdag. Ik zie mijn vader nog de levertjes en niertjes uit de opening van de kip peuteren, maar wanneer de geur van braden door het huis trok, liep het water me al in de mond. Als de kip dan met een knapperig gebraden velletje en een goudbruine kleur op tafel stond kon ik niet wachten om mijn tanden in een poot te zetten. Het smaakte voortreffelijk bij de aardappelpuree, waarin een kuiltje werd gemaakt om daarin de vette jus te kunnen gieten. Wentelteefjes was ook een geliefd recept (brood in melk met kaneel en suiker leggen en daarna met een beetje bloem bakken in boter). Eigenlijk geen wonder dat ik vaak last had van mijn maag.
Al mijn hele leven ben ik bezig met afvallen en weer aankomen. Pas geleden heb ik de schriftelijke cursus “Gewichtsconsulente” afgerond. Ik heb ontdekt dat er geen enkel dieet echt werkt. Je valt wel af, maar komt net zo hard weer aan en je weegt daarna nog meer dan voor die tijd. Momenteel is mijn motto: regelmatig, matig, gevarieerd en gezond eten. Dat werkt het best.
