Tussen verleden en toekomst

Volg en like mij

Het is alweer lang geleden dat ik een stukje heb geschreven. Ik had de laatste tijd weinig inspiratie, maar een rake opmerking van mijn zoon, bracht mij aan het nadenken.

“Mam, hou nou eens op om steeds maar weer terug te vallen op het verleden! Kijk naar de toekomst, geniet van je kinderen en kleinkinderen en wees blij en gelukkig dat het goed met ons gaat!”

Zo, die zat!! Ik brak, want inderdaad, wanneer ik naar mijn kleinkinderen kijk en zie hoe mijn kinderen ermee omgaan, dan denk ik vaak terug aan de tijd dat mijn zoons klein waren. Althans …. ik probeer mij dingen te herinneren, maar ik weet erg weinig van die tijd. Ik was te veel met mezelf bezig om mijn eigen leven een beetje op de rit te krijgen, waardoor veel langs mij heen is gegaan. Dat stemt mij vaak weemoedig, want ik voel me daardoor schuldig naar mijn kinderen toe, want ik had veel meer van de tijd dat ze klein waren kunnen genieten.

Maar …. mijn zoon had gelijk. Mijn beide kinderen doen het erg goed in het leven en ik ben reuze trots op ze. Ook geniet ik met volle teugen van de kleinkinderen, want die zijn om op te vreten. Als ik dan verhalen hoor van mensen om mij heen, hoeveel problemen er zijn tussen ouders en kinderen, dan heb ik helemaal niets te klagen. Als ik dan vol trots hun leventjes gadesla, dan kan ik nu denken: “Volgens mij heb ik het nog helemaal niet zo slecht gedaan!”.

Ik heb mij voorgenomen om dat voortaan voor ogen te houden. Ik weet dat ik nu wel lang genoeg mezelf tekort gedaan heb. Maar ja …. ik denk wel dat het deprogrammeren van mijn hersenpan een leven lang zal duren.

Volg en like mij